Ik wil ze niet, echt niet!

Ik zit er al tijden mee. Met iets wat ik niet snap. Waar ik met enige regelmaat tegenaan loop en wat me steeds meer bezighoudt. Omdat ik het mechanisme niet helemaal begrijp.
Op het gevaar af dat er mensen boos, verdrietig of geschoffeerd raken, schrijf ik dit blog, dat er gewoon uit moét. Ik schrijf het nu, om half 11 's avonds, vers van de lever. En het wordt lang. En misschien vol fouten. En zonder prachtige opbouw. Je kunt nu nog wegklikken.

Geen kinderen
Voor wie me niet persoonlijk kent, val ik maar met de deur in huis: ik heb geen kinderen.
En ik vind het niet erg.
Regelmatig vragen mensen me: "Heb je een partner? Heb je kinderen?" En dan zeg ik twee keer nee. Dat eerste kan nog vrij snel genegeerd worden, maar ondanks dat ik single ben, wordt me toch ook vaak gevraagd of ik dan ook geen kinderen had wíllen hebben. Of het een bewuste keuze is. Ik kan daartegen, maar ik kan me voorstellen dat het een heel impertinente vraag is als je op allerlei manieren (tevergeefs) probeert om een kindje te krijgen. Of er zelfs een kwijt bent. Ik kan ertegen, omdat ik ze nooit gewild heb. 

Waaat?
Als je dat zegt, kijken mensen je werkelijk verbijsterd aan. Of zelfs geschokt. Of meewarig. Noem het maar. Slechts zelden merk ik dat iemand het gevoel deelt. Maakt me niet uit, ik voel wat ik voel. En als je ernaar vraagt, geef ik het weer.
Ik kan nu een enorme rij met reacties neerzetten, en dit blog eindeloos lang maken, maar ik zal er een paar 'hoogtepunten' uithalen.

Egoïstisch
Ik heb eerlijk waar een paar keer de vraag gehad of ik het niet een egoïstische kijk op de wereld vind. Dat ik in mijn eentje wil leven en het dus niet wil delen met kinderen. Of (n)iets door wil geven aan mijn kinderen.
Nou kijk, ik vind de wereld heel erg vaak helemaal niet leuk genoeg om kinderen in te zetten. En ik wil mijn leven dolgraag delen. Maar dat kan toch ook met vrienden? Familie? Moet dat per se met een partner en/of kinderen?
Ik ben geen carrièretijger die vindt dat kinderen lastig zijn als je de top wilt bereiken. Helaas is dat vaak zo, en zijn er nog steeds veel vrouwen die daardoor de keuze voor kinderen niet kúnnen maken. Wat ik tragisch vind. Parttime aan de top is nog weinig ingeburgerd. Dat is dus geen egoïsme, dat is een praktische (zware) keuze. Maar ook als je geen bestormer van de carrièreladder bent, zoals ik, kun je kiezen voor niet. Voor geen. Voor je eigen leven. Als dat egoïstisch is, so be it.

Zwaktebod
Nee. Ik heb geen kinderen. Dat is merendeels een bewuste keuze (zie verderop). Ik ben niemand tegengekomen waar ik kinderen mee zou willen, maar nog belangrijker: ik zie mezelf heel die verantwoordelijkheid niet nemen. Ik zie mezelf niet zo als een (goede) opvoeder. Ik denk niet dat ik het echt kan. En ik had/heb ook geen zin om het te proberen.
Sommige gesprekspartners zeggen dan dat ze dat een zwaktebod vinden. "Je geeft dan wel erg snel op." Ja klopt. Ik kan niet even oefenen, hè. En nogmaals ik WIL(DE) geen kinderen, dus waarom in vredesnaam zou ik werken aan mijn opvoedvaardigheden? Ik zou uiteindelijk heus wel kunnen, hoor, maar nee, ik WIL niet!

Oergevoel
Dat kan niet. Dat je niet wilt en nooit gewild hebt. Dan heb je wat weggedrukt. Iedere vrouw wil op een moment kinderen. Dat is gewoon zo geprogrammeerd. Dat is de natuur.
Oh, ik ken ze ook, hoor, de oermoeders. Mijn zus bijvoorbeeld. Die liep bij wijze van spreken zelf nog in de luiers toen ze al overal in onze flat ging oppassen. Ik niet. Zelfs mijn beste vriendinnen met kleine kindjes hadden niet de enorme neiging om het me te vragen. Gewoon omdat ik uitstraalde er geen zin in te hebben. Ik deed het wel, als de nood aan de ouders was, maar ik werd er niet echt warm van.
Ik ben dus verkeerd geprogrammeerd en tegennatuurlijk, want ik mis dat oergevoel, dat broedgevoel. Althans, ik mis het niet, het ontbreekt bij mij. Laten we daar wel even duidelijk over zijn.

En zo waren er nog wel wat staaltjes van mij (overigens tevergeefs) het gevoel geven dat ik niet helemaal normaal was, als vrouw zijnde.

Geschenk
De klapper vond ik nog wel deze. Het gebeurde enkele jaren geleden. Een vrouw mengde zich in een gesprek dat ik had in een groepje. Ze zei: "Je gaat heel achteloos om met een roeping en een geschenk dat voor jou als vrouw is weggelegd. Je ontkent je vrouw-zijn door jezelf kinderen te ontkennen. En je kunt het niet meer goedmaken."
Het werd mij enigszins vlekkerig voor de ogen.
"Goedmaken? Ik heb helemaal niks goed te maken! Misschien hebben mensen die wél kinderen op de wereld zetten waar ze niet mee kunnen omgaan, die ze geen volwaardig leven kunnen geven wel wat goed te maken. Bovendien, hoe vol zou de wereld worden als iedereen naar haar roeping zou luisteren? En dan nog: ik weet al 15 jaar dat ik geen kinderen kán krijgen. Er is dus helemaal geen geschenk voor mij als vrouw weggelegd. Heeft u dáár weleens bij stilgestaan?"

En toen was het stil. En kreeg ik excuses. En liep ik weg omdat ik geen zin had om verder te praten. Omdat me dat bijna niet meer lukte zonder te gaan schreeuwen.

Keuze
Nee, maak je geen zorgen. Ik ga nu niet zeggen dat ik geen kinderen heb omdat ik ze niet kon/kan krijgen (vinden mensen soms trouwens ook gênant, als je dat gewoon zegt) en dat ik daar heel veel verdriet van heb. Zo verwarrend is het niet.
Toen ik de boodschap kreeg, vroeg de gynaecoloog of ik klaar was voor slecht nieuws. Ik schrok me wild. Ik dacht dat ik een ernstige ziekte had, of dat ik allerlei enge operaties moest ondergaan, of dat ik heel veel pijn zou gaan hebben. Nee, de kans dat ik ooit een zoon of dochter op de wereld zou zetten was zo'n 5%. Dat was de boodschap.
Ik was opgelucht. De gynaecoloog verbijsterd. Ik legde uit dat ik ze echt niet wilde, nu (toen dus) niet en nooit niet. Dat ik dat zeker wist. En als volgens de statistieken per jaar een x-aantal vrouwen onvruchtbaar moet zijn, ik blij ben dat ik misschien de plek inneem van een vrouw die heel graag wil. Wat ik ook prima snap, hou me ten goede.
Ik vond het idee, het concept vervelend dat ik de keus niet meer helemaal aan mezelf kon houden, maar ik bleef dezelfde mening toegedaan.

Compassie
Of wacht, ik heb nog een hoogtepuntje. Als ik zeg dat ik geen kinderen wil, heb ik geen compassie met mensen die ze wél willen. Wat is dat nou voor logica? Ik heb in mijn omgeving verschillende stellen of vrouwen zien worstelen om zwanger te raken, al dan niet met succes. Hoeveel moed, verdriet, hoop, vrees en wat al niet bij komt kijken, ik kan me daar alles bij voorstellen. En het verdriet bij het verlies van een kind(je), denk je dat ik daar niet keihard om kan janken? Waarom als ik iets niet wil, zou ik niet kunnen snappen dat iemand anders verscheurd wordt als het haar/hem/hen niet gegeven is?
Ik volg die gedachtegang serieus niet. Maar ik word soms echt argwanend aangekeken als ik zeg dat ik de intense verlangens begrijp. Alsof dat niet kan. Ga toch weg. Ik kan meer dan je denkt.

Verdedingen
Waarom moet ik me regelmatig zowat verdedigen omdat ik geen kinderen wil? Niemand hoeft zich te verantwoorden voor het feit dat hij/zij ze wel wil. Niemand wordt het vuur aan de schenen gelegd met allerlei diepgravende vragen naar wat in vredesnaam de beweegredenen zijn om kinderen te willen. Althans, ik zie het weinig gebeuren.
Misschien heb ik het mis, corrigeer me dan vooral.
Ik vraag het in elk geval niet. Want kinderen zijn leuk. Heel veel althans. En ik ga ze steeds leuker vinden. Op mijn oude dag ;-) Ik ben de laatste jaren intussen zelfs regelmatig aan het oppassen. En dat vind ik nog leuk ook. Maar ik ben ook blij als ik weer naar huis kan. Zo simpel is het.
Respect als jij/jullie een kind kunnen opvoeden. Hoe dat kind er ook is gekomen. Ik ben oprecht gelukkig voor jou/jullie dat je je zoon(s) of dochter(s) in de armen kunt sluiten, kunt troosten en knuffelen. Gelóóf dat nou. Maar respecteer ook mij en mijn standpunt. Of wees in elk geval niet zo geschokt. Wat ís nou die schok. Kan iemand me dat serieus uitleggen? 

Droom
Ik droom weleens dat ik een kind heb. Ik word dan Spaans benauwd wakker. Als tot me doordringt dat het niet zo is, word ik pas weer kalm. Ik heb genoeg aan mezelf, echt waar. Ik zou me geen raad weten...
Oh en dit blog: dát was pas een bevalling!

PS: Aan alle kindjes (groot en klein) van mijn vrienden en vriendinnen, mijn familie en natuurlijk mijn eigen neven: ik hou van jullie!

NB: Nog 400.000 aspecten zitten er aan dit onderwerp. Ik kan uren doorschrijven. Over de voordelen. Over de nadelen. Over meningen, over gevoelens, over waar die vandaan komen, over de zorg voor een kind met een beperking, over huilbaby's, over kinderen en huisdieren, over de angst om je vrijheid te verliezen, over het verkeerde pad op gaan, over het empty nest syndrome, etc etc. Maar ik moet ergens een (tijdelijke) streep trekken. Op de een of andere manier lucht het op, dit blog. Nu kijken wat de reacties zijn. If at all.

Ik ken verschillende kinderloze stellen die dezelfde priemende vragen krijgen. Want als je een stel bent en al heel lang bij elkaar, dan kan het toch niet zijn dat je bewust kinderloos bent? Ik kan daar wel ook nog weer een heel nieuw blog aan wijden, maar ik neem aan dat mijn punt helder is. Hoop ik. Vrees ik?