Pa en Pietje
Mijn vader was altijd in de weer met Pietje. Hij wilde geen kat, maar was uiteindelijk degene die alle katten uit de buurt naar binnen lokte en moest huilen toen de kat die ik listig had geïntroduceerd moest inslapen. Hij wilde geen vogel, maar was degene die binnen 2 dagen al met Pietje begon te praten. En geloof het of niet, Pietje begon op zijn manier terug te praten. Als mijn vader uit bed kwam, begon Pietje leven. Hij zong het hoogste lied, zijn publiek achterlatend met scheuren in de hersenen vanwege de frequentie en het volume. Kwam er iemand anders uit zijn of haar bed, dan gebeurde er vrij weinig.Pa poetste de kooi, en pa poetste soms zelfs Pietje. Ik ben er nooit bij geweest om te zien hoe hij dat deed, maar ik zag toch altijd een retevrolijk vogeltje dat er soms ineens extra fel gekleurd uitzag. Geen trauma kennelijk.
Kanarie in de rouw
Mijn vader overleed. Kan een kanarie dan in de rouw zijn? Ik ben ervan overtuigd. Pietje ging namelijk acuut minder zingen. Tot er helemaal geen geluid meer uit kwam. Hij begon veel te lang te ruien. En hij zat steeds vaker in een hoekje in zijn schelpenzand. Als ik tegen hem floot reageerde hij nog wel, maar de lol was er echt af, leek het.
Pietje werd ziek. Pietje werd zieker. Pietje verhuisde met moeder naar de seniorenflat. En Pietje ging dood. Mijn moeder verdrietig achterlatend. Want ze werd gék van het gekrijs van die ***vogel, maar het was toch wel erg leeg in huis.
Nepperd
Ik zag op Pinterest regelmatig nepvogeltjes in kooitjes langskomen. Patronen voor gehaakte vogeltjes ook. Maar ik vond nooit een betaalbaar kooitje dat een beetje bij het maatje vogel paste. Tot Nicole erover sprak in haar blog. Dat ze bij Xenos te koop waren voor een prikkie. Ik ben er gelijk heen gerend en heb er 2 gekocht, want 1 lukt me nooit ;-) En ik ben aan de haak geslagen. Ik maakte een mengeling van 2 patronen, verzon een lussenmethode om de tak, waardoor het vogeltje ook nog een soort pootjes leek te hebben en knipte een takje van de bos hout voor de deur van de buren. Een paar steekjes oranje werden de snavel.De oogjes waren nog lastig, tot ik bedacht dat kopspelden prima voldeden. Moeders kan hem desnoods elke dag een andere blik geven ;-)
Surprise!
En tadááá! Dit is wat ik straks op de fiets naar ma ga brengen. Samen met een berg dingen uit de stad die ze nodig had. Ze weet het niet. Dat werkt altijd het beste. Dan is ze blij met de verrassing. Ik denk zomaar dat ze het vogeltje heel leuk vindt. En anders adopteer ik hem zelf!
NB: Ik kwam trouwens niet helemaal uit het patroon, met name aan de staartkant. Zonder Nicole en Marinke had ik de halve kanarie uit het raam gegooid. Dank dames!
