Therapeutische afleiding

Tsss. 1,5 niet eens zo grote ruimte met niet eens zo veel kraampjes en een knalrood banksaldo. Je zou denken: best een veilige combi. Nope.

Live life dangerously denk ik dan en ik word straalverliefd, bij voorkeur op dingen die ik helemaal niet nodig heb. Maar die wel uniek zijn en met liefde gemaakt. Bij 2 kramen kreeg ik het compliment dat ik zo leuk ben om aan te verkopen. En naast dat compliment ook nog korting.

En dan ook nog gezellig een kopje thee zitten drinken met Sandra Eskes. Zij aan de cheesecake, ik aan de carrot cake. Speciaal niet ontbeten want ik had al gezien dat ze lekkere dingen van de buurtbakkers zouden hebben. Sandra had mij natuurlijk gelijk mee naar buiten moeten meetrekken. Maar ze heeft me gewoon onaangelijnd die kraampjes laten afstruinen. NIKS heb je aan haar ;-)

De buit zie je hieronder. Call me crazy, ik hou ervan. Allemaal hergebruik, dat is toch geweldig?

Een heerlijk gezellige dame waar ik erg mee heb gelachen tot de inhalator eraan te pas moest komen, maakt al die geweldige objecten van oud borduurwerk dat haar man voornamelijk in Vlaanderen vindt.

Ze had ook geweldige tassen en lampen, maar ik ben maar voor het goedkoopste gegaan, een prachtig oud voetenbankje ;-) Ze moest uiteindelijk zo lachen dat de prijs met elke paar minuten omlaag ging en ik er ook nog een kipje bij kreeg ;-)

Ach, zei ze, hupsakee! Ik heb zo’n lol met u, daar gaat dat prijsje! Ze trok het labeltje met een ferme ruk van het bankje en gooide het over haar schouder.

Toen ik de al bij de ingang gescoorde etagère op weg naar huis ging ophalen, had ze hem helemaal in bubbels verpakt en er ook nog een vintage boodschappentas van de buurvrouw omheen gedaan. 



Ze had er nog keurig bij gezegd dat ze het oortje van het überlieve konijntje had moeten lijmen. Maar hé, ik heb ook wel wat krasjes en gelijmde onderdelen en ik vind het ook fijn als ik geaccepteerd word. Toen ik dat erbij zei, wilde ze hem eigenlijk zelf houden ;-) No way, José!

Nu zit ik met suizende oren op de bank, en ga ik zo even slapen tot de bel gaat. Maar wat ben ik blij met dit soort kleine dingen. Ik ben zo blij dat te merken, want gisteren was ik bereid om de handdoek heel erg en op alle gebied in de ring te gooien. Geld uitgeven dat je niet hebt is niet verstandig, maar dit was goedkoper en effectiever dan menig therapie. 

Noodgeval!

Gisteren had ik nog wat leuks trouwens. Toen ik bij Intratuin mijn boodschapjes inpakte, kwam er een meneer naar de kassadames met de mededeling dat hij een noodgeval had. Hij had alles, inclusief zijn sleutels, in zijn auto liggen en de deur dichtgegooid. Alleen zijn telefoon zat in zijn broekzak.

De dames konden hem niet helpen, want ook achter de schermen hebben ze een computer met alleen het winkelsysteem. Ik als bemoeial bood dus aan om het ANWB-noodnummer even op te snorren op mijn telefoon, aangezien de man in kwestie een bakelieten Nokia had.

Meneer liep al bellend naar buiten. Ik hield hem nog even in de gaten om te kijken of hij eruit zag alsof hij echt geholpen zou worden. Ik hoorde hem dingen in die richting zeggen, dus startte ik mijn intussen ingepakte fiets. Daarop kwam de grijze man achter me aan, al bellend, wild gebarend dat ik moest wachten. Nadat hij opgehangen had, volgde dit:

"Mevrouw! U hebt me zo fijn geholpen en we staan voor een tuincentrum. Kan u een bloemetje aanbieden? Of een plantje?"
"Nou meneer, dat vind ik heel aardig van u, maar dat hoeft niet, hoor. Ik ga lekker naar huis."
"Maar ik zou het fijn vinden om u iets aan te bieden. Ik weet niet hoe ik anders geholpen had kunnen worden. Een kopje koffie dan?"
"Nou meneer, dat zal niet gaan."
"Och nee, ik bedoel daar niks mee hoor. Oh nee, nee dat u dat niet denkt!"
"Dat weet ik meneer, maar het zal toch echt niet gaan."
- verwarde blik -
"Uw portemonnee ligt in uw auto."
"Ah neeee!"

Hihi! Ik werd wel uitbundig uitgezwaaid. En dat is ook wat waard. En dat plantje, dat kreeg ik alsnog via het universum. Omdat ik bij thuiskomst de overbuuf tegenkwam met haar vraag of het menu van de dag mij zou aanstaan :-)

Random acts of kindness. Gotta love 'em!