Ineens wist ik het. Ik ging niet weer een dag rondhangen in mijn eigen huis, ik ging naar Haarlem. Om precies te zijn naar het Teylers Museum. Daar is namelijk de expositie Rafaël aan de gang. Rafaël maakte prachtige schilderingen. In Teylers Museum hingen voornamelijk de voorstudie in pen en rood krijt. Het was te druk en ik miste eigenlijk de echte schilderingen, maar ik geeft toe, de Sixtijnse Kapel of pauselijke verblijven tijdelijk neerzetten in een museum in Haarlem is wat veelgevraagd. Ik vond uiteindelijk het museum zelf (zie foto), de collectie schilderijen uit de Romantiek en de mineralencollectie leuker dan waar ik eigenlijk voor ging.
Copyright Ineke Buijs 2012
STOPPEN!!!
Waar ik helemaal niet voor ging was het voorprogramma.
Wegens zere voeten huurde ik een OV-fiets op Haarlem station. Geen idee welke kant ik op moest, maar ik gokte goed. Tot ik ergens een bordje verkeerd interpreteerde en terechtkwam op de Donkere Begijnhof...
Nomen est omen, zo bleek even later.
Ik keerde mijn fiets om, omdat al snel bleek dat het Donkere Begijnhof niet de goede richting was. Ik zat net weer in het zadel of ik hoorde een vrouw ijselijk hard STOPPEEEEEN!!!!! schreeuwen. Ik dacht nog even dat ik misschien een Haarlemse wet had overtreden door dat hofje op te rijden, maar net toen ik verbouwereerd achterom keek zag ik een jongen, helemaal in het zwart, keihard over de weg rennen. In zijn kielzog een jonge dame van lichte zeden, in slip, hemdje en sjaaltje.
In een fractie van een seconde kregen vier mensen hetzelfde idee: stoppen die vent. Wie kon rennen, rende, ik trapte de pedalen van mijn OV-fiets in en daar gingen we. In een straat om de hoek wist ik de dief subtiel klem te rijden, waarop een best kleine jonge vent de dief liet struikelen. Waarschijnlijk hadden wij mazzel want hij stootte keihard zijn hoofd tegen een geparkeerd bestelbusje. Daardoor was hij precies lang genoeg totaal niet alert om hem de arm op de rug te draaien. Intussen kwamen er nog 2 mensen bij en werd de politie gebeld die snel ter plaatse was. Intussen was de gillende vrouw ook aangekomen.
De dief bleef maar volhouden dat hij alleen maar had gevraagd wat de dame kostte. Maar de prijs had hij niet afgewacht, hij was de deur uit gerend met de iPhone van de dame in kwestie. Waar naar haar eigen zeggen haar hele leven in zat. Vandaar dat ze half ontkleed en gillend over de weg rende. Dat maakt niet dat ze niet scherp was. Ze liet een van ons haar telefoonnummer bellen en ja hoor, die ging af in de broekzak van de dief. "Zie je nou wel, klootzak!" gilde de vrouw terecht. Ook de politie vond het nu toch wel een geloofwaardig verhaal worden, het verhaal dat de kerel die nog steeds door ons klemgezet stond die telefoon had gejat. Intussen bleef de dief maar gillen dat hij geen telefoon had gejat en dat bovendien iemand hem had geslagen. Waarop ik kon getuigen dat hij niet was geslagen, maar dat hij was geduwd, waardoor hij struikelde en tegen het busje viel. En dat dat laten struikelen niet voor niets was, omdat hij een hoek eerder ook al iets van zich af op straat had gegooid. Ik weet nog steeds niet wat het was, maar gek was het wel. En ik moest nog aardig trappen om hem klem te kunnen rijden. Waarom ren je zo idioot hard al zigzaggend midden over straat? Alleen omdat je een prijs hebt gevraagd? Ok, toen ik van de week om de prijs van een paar leuke oorbellen vroeg had ik ook besloten om ervan weg te lopen, maar hoe duur moet de overigens keurige dame van lichte zeden wel niet geweest zijn wil je zo hard de benen nemen?
Een van de toegesnelde agenten snapte in eerste instantie trouwens niet het ging om een prostituee. "Wat deed u toen u werd beroofd?" "Ik was aan het werk," zei ze trillend. "U was aan het werk. Waar precies?" "Hierachter, ik weet niet precies want ik kom hier niet vandaan. En kunnen we niet naar binnen, ik krijg het hartstikke koud." "Eh ja. U loopt op uw blote voeten en heeft wel weinig kleding aan". "Welnee hoor, ik loop er altijd zo bij," beet ze de agent toe. "Oh ik dacht misschien hoort u bij de lingeriezaak..."
Enzovoort. Alsof je er dan zo bijloopt. Maar het muntje is uiteindelijk gevallen, hoor. Ik hoorde het zelf.
Hoe dan ook, er volgde gegoochel met sleutels, spullen, telefoons, dekens om de dame, kwijtgeraakte schoenen en gescheld. Dame (ongeschoeid) en dader (geboeid) werden weggevoerd en wie niks op de kerfstok had werd als getuige gehoord. Kort maar krachtig. BSN-nummer en telefoonnummer genoteerd en 'off we went'.
Het leek wel een soort flashmob. We kwamen samen, en verdwenen na de show weer uit elkaar. Alsof er niets was gebeurd. Maar -laat ik voor mezelf spreken - ik was trots. Op ons. Dat wij op een doorsnee dag gewoon ineens een arrestatieteam werden. En dat de dame haar telefoon terug heeft. Dat de dader een klein vermanend vingertje krijgt, daar kunnen we niks aan doen, maar wij, ik ben trots.
Vandaag was het trouwens mijn vaders verjaardag. Bij leven was hij boevenvanger bij V&D. Toeval bestaat niet. Pa stuurde mij die Donkere Begijnhof op. Wedden?
En zo werd het toch nog een dolle dinsdag.
Foto arrestatie afkomstig van ad.nl en alleen ter illustratie.
