Daar stonden we dan. Te wachten bij het stoplicht bij een grote, drukke rotonde. Het was het begin van een lekker fietstochtje naar Breukelen. Nu klinkt het wellicht wat onheilspellend, maar dat is onterecht; het fietstochtje bleef namelijk heerlijk. Alleen was er een extraatje.
Van links
Al wachtend zag
ik ineens iets van links naar rechts door mijn beeld vliegen, nadat een rijtje
auto’s enthousiast was opgetrokken. Ik dacht nog dat er weer een lomperik
gewoon een wikkel van iets uit zijn auto liet wapperen, maar het viel op het
asfalt en bleef liggen. Vervolgens leek het een soort hoesje. Gedachte 3 was: het is een telefoon!
Met gevaar voor eigen leven ben ik door het rode licht de rotonde op gegaan en heb de telefoon naar de middenberm geschopt. Daar kon ik hem even onderzoeken. Het bleek een iPhone met een vies bruinkleurig hoesje, maar hoe vies ook, het deed wonderen! Er zat alleen maar een heel klein plekje op het hoesje, terwijl de telefoon met een klap het asfalt had geraakt en met het scherm naar beneden nog een paar meter door was geschoven. Wow!
Met gevaar voor eigen leven ben ik door het rode licht de rotonde op gegaan en heb de telefoon naar de middenberm geschopt. Daar kon ik hem even onderzoeken. Het bleek een iPhone met een vies bruinkleurig hoesje, maar hoe vies ook, het deed wonderen! Er zat alleen maar een heel klein plekje op het hoesje, terwijl de telefoon met een klap het asfalt had geraakt en met het scherm naar beneden nog een paar meter door was geschoven. Wow!
Ik kon het display niet lezen door
de uitbundige zon, dus heb ik de telefoon in mijn fietstas gegooid om later nog eens
te bestuderen. Het grappige was dat Lianne, mijn fietsmaatje helemaal niets had
zien vliegen en ook niet snapte wat ik nou ging oprapen, terwijl het licht op
rood stond en de politie aan de andere kant ook voor rood stond te wachten ;-)
In Tienhoven
bleek dat al iemand de telefoon had gebeld. Bovendien had hij gesmst dat hij 300 euro over had voor het terugkrijgen ervan. Hij had hem heel hard nodig...
Fantasie
Verder fietsend naar Breukelen brachten Lianne en ik onze fantasie op gang.
Verschillende scenario’s met ongeveer de volgende strekking passeerden de
revue.
- Hij had met zijn vrouw in de auto gezeten. Zij werd er gek van dat hij altijd de hele dag met dat ding zat te pielen en smeet de telefoon het autoraam uit.
- Hij had zitten bellen in de auto. Je weet wel, zo stoer met de elleboog uit het raam, en de telefoon was uit zijn hand geglipt.
- Het moest de telefoon van een crimineel zijn, met al zijn criminele contacten. Hoe kon hij nou zo een deal sluiten? Geen wonder dat hij zo snel 300 euro bood om hem terug te krijgen.
- Ik zou hem dat ding niet bij mij thuis laten ophalen, want dan wisten hij en zijn hele bende gelijk waar mijn huis woonde.
- Bij overhandiging van de telefoon zou ik standrechtelijk geëxecuteerd worden, omdat ik teveel wist na het doorpluizen van alle gegevens. Maar ik zou al wel 300 euro hebben voor mijn begrafenis.
- De politie zou de overhandiging van de telefoon, gevolgd door het uitwisselen van geld, aanzien voor een geheimzinnige transactie op een openbaar terras.
- Etc.
Dakhaas
Toen we op het
terras in Breukelen zaten, begon de eigenaar van de telefoon wederom te bellen.
Toen ik opnam, hoorde ik een vriendelijke, jonge, stem met Marokkaans
accent. Die stem ging compleet uit zijn dak, omdat de telefoon terecht was. Ik
zei dat we in Breukelen zaten. Hij zat in Zeist, maar kwam er zo snel mogelijk
aan.
Er volgden nog enkele telefonades, omdat hij Breukelen niet kon vinden, en daarna ook de precieze locatie niet. De gesprekken werden steeds amicaler. Hij antwoordde al met: “ja hoi, met mij!”. Ik moest erg lachen, want hij vertelde ook nog even tussendoor wat er nou echt gebeurd was. Zijn vrouw had hem er vaak op gewezen dat hij altijd zo stom de telefoon op zijn dak legde als hij de auto openmaakte en dat dat een keer fout zou gaan. “Nou, ze had gelijk, hahaha!”, lachte de dommerd genereus.
Er volgden nog enkele telefonades, omdat hij Breukelen niet kon vinden, en daarna ook de precieze locatie niet. De gesprekken werden steeds amicaler. Hij antwoordde al met: “ja hoi, met mij!”. Ik moest erg lachen, want hij vertelde ook nog even tussendoor wat er nou echt gebeurd was. Zijn vrouw had hem er vaak op gewezen dat hij altijd zo stom de telefoon op zijn dak legde als hij de auto openmaakte en dat dat een keer fout zou gaan. “Nou, ze had gelijk, hahaha!”, lachte de dommerd genereus.
Universum
Uiteindelijk zijn
de telefoon en zijn eigenaar herenigd. De eigenaar stelde zich keurig aan ons voor
en meldde nog eens hoe onwijs blij hij was dat het ding terecht was. Hij rende
vervolgens een auto in en verdween. Lianne en ik bleven achter en voelden een
leegte ;-)
En dus mooi geen € 300. Het stomme was dat ik me toch even een soort bekocht voelde. Terwijl ik zeer waarschijnlijk helemaal geen lekker gevoel had gehad bij dat geld. Maar het idee had zich kennelijk toch stiekem al snel in mijn hoofd genesteld, en als je maar krap genoeg zit, heb je er al allerlei bestemmingen voor bedacht. Maar goed, het bleef bij fantaseren. En ik zei nog tegen Lianne: “Als het zo moet zijn, regelt het universum wel wat anders.”
De volgende dag
ging mijn telefoon. Het was een van mijn opdrachtgevers met een onverwachte
en zeer welkome klus. Ter waarde van….
Toeval?
Toeval?
