Lift(en)

Van de week was ik, kort samengevat, even naar EchtStudio in Alphen aan den Rijn geweest. Iets over vijven hobbelde ik op een drafje naar het station, zodat ik nog net de trein naar Utrecht kon halen. Die niet kwam. Of ik hem net gemist heb of dat hij gewoon serieus niet kwam, durf ik niet meer met zekerheid te zeggen, omdat mijn oren al snel bevroren waren door de ijzige wind en ik het dus zomaar gemist kan hebben.

Een half uur later nog een kans, dus soit. Een beetje uit de wind staan ging niet meer, want iederéén stond een beetje uit de wind. Overleven dan maar.

Optie 2
Ik ben niet zo goed in wachten terwijl steeds meer onderdelen doorkleumd raken, dus ik dacht kom ik probeer nog eens of ik naar het toilet kan op dit fijne station. Je moet de sleutel halen bij de kiosk een eindje verderop, en dan de mazzel hebben dat degene voor je die sleutel ook terugbrengt. Dat is niet altijd zo, had ik twee weken hiervoor al gemerkt.

Afijn, na een succesvolle missie loop ik terug naar de perronlift, die gevuld blijkt te zijn met een clubje opgeschoten jongens in allerlei lengtes, breedtes en maten van brutaliteit. En ze gingen er niet uit. Twee keuzes flitsten door mijn hoofd: omdraaien en de trap nemen of mezelf er gewoon tussen storten. Met ijskoude spieren en krakende knieën (en een behoorlijk trap in het vooruitzicht) besloot ik tot optie 2.

Gratis
"Jongens, schuif es even een beetje in, dan kan ik er ook bij."
"Kut," hoorde ik uit de achterhoede.
Maar het schoof in en ik stond in een best kleine lift met 6 jongens, 6 op de grond gesmeten rugzakken en een lucht om plakken van te snijden. Wietlucht.
"Oh dat ruikt heerlijk!" riep ik opgewekt.
"Kut," hoorde ik uit de achterhoede.
"U weet niet wat het is," stamelde een van de opgeschoren koppies.
"Nee ik ben gek. Maar ik vind het echt lekker ruiken. En ik kan gratis meeroken!"
Ik voelde wat ontdooien.
"Wilt u een hijs?" vroeg er één. De sfeer begon nu bijna gezellig te worden.
"Nee hoor, ik heb genoeg zo. En ik vind het wel lekker ruiken, maar goor smaken."
"Oh jammer."
"Nou dat valt wel mee. Maar ik heb een tip voor jullie. Weet je hoe je high kan worden? Hier? Nu? Gratis?"
12 ogen keken me geïnteresseerd aan.
"Door even op het knopje te drukken. Moet jij es kijken hoe snel je opstijgt."

Zes zonen
Het was even stil. En toen werd er gelachen. Hard gelachen. En werd er op het knopje gedrukt.
Ik was op tijd terug op mijn perron en werd uitgezwaaid alsof ik mijn zes zonen achterliet omdat ik maandenlang voor mijn oude moeder aan de andere kant van de wereld moest gaan zorgen.
Grinnikend stond ik op het perron. De lol verging me al snel, toen er werd omgeroepen dat de trein naar Utrecht niet zou rijden. Waarom? Dat vertelden ze er niet bij.

"Kut,"hoorde ik uit mezelf komen.


Wordt vervolgd....