Kermis in de kop

Ik hou van felle kleuren, van gekke vormen, van onsubtiele smaakexplosies, van zware geuren, van muziek met alle registers open. Ik hou kortom van prikkels. Het vervelende is alleen dat ik ook erge last heb van prikkels. Ik word er moe van. Geïrriteerd. Dan wil ik me terugtrekken.

Impulsen, ook zoiets. Ik heb ze nodig. Anders schiet ik in de standby-modus en doe ik niks. Maar impulsmanagement, daar ben ik vrij slecht in. Ik volg graag mijn impulsen, omdat ik daar een prettig gevoel van krijg. Noem het een rush. Maar veel impulsen zijn niet zo handig om te volgen. Omdat je er arm van wordt (koopimpulsen), omdat je er dik van wordt (eetimpulsen), omdat je er ruzie van krijgt (meninggeefimpulsen), omdat je er eelt van op je vingers krijgt (knutselimpulsen). 

Niet zo lang geleden kreeg ik een inzicht. Ik kreeg een beeld door van mezelf als (defecte) equalizer. Alles komt bij mij even hard binnen. Een impuls, een prikkel, een idee, een aanvechting, een rotopmerking, etc. En ik kan dat kanaal niet zachter zetten. En er komen steeds meer kanalen bij. Die ook niet meer zachter willen. Het mengpaneel weigert dienst. 

Ik ben een illustratie aan het maken van die equalizer en de woorden die me daarbij te binnen schieten. Hij is nog niet af, maar dat ben ík ook niet. Zie het als een momentopname, een kijkje in mijn bovenkamer. In de kermis in mijn kop.

Herkenbaar?

Binnenkort hetzelfde plaatje, maar dan met de voordelen. Want die zijn er ook!